به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، محمدمهدی بهداروند نویسنده و راوی دفاع مقدس که کتاب «زندان الرشید» وی عنوان برگزیده هفتمین جایزه ادبی جلال ‌آل‌احمد را به خود اختصاص داد پیرامون اهمیت ثبت خاطرات رزمندگان و فرماندهان دفاع مقدس گفت: حسب الامر رهبر انقلاب که فرمودند که این جنگ یک گنج است، فرض واجب بر رزمندگان از فرماندهان تا سایرین است که خاطرات خود را بازگو کنند و این نه تنها یک وظیفه ملی بلکه یک وظیفه دینی و شرعی است.

*نقل خاطرات دفاع مقدس یک وظیفه است

او افزود: کسانی که در آن دوران تنفس می‌کردند و درک کرده‌اند باید آن فرهنگ را منتقل کنند تا کسانی که آن دوره را ندیده‌اند در جریان اتفاقات قرار بگیرند. این اقدام یک وظیفه است بر تمام فرماندهان و رزمندگان که خاطرات خود را بگویند.

نویسنده کتاب «زندان الرشید» گفت:‌ اما یک غفلت و خطری که فرهنگ دفاع مقدس را تهدید می‌کند این اخلاص و تواضع و زهدی است که خوبان دفاع مقدس لحاظ می‌کنند و از گفتن خاطراتشان ابا دارند، اما با تمام احترامی که برای این فرماندهان از جمله سردار قاسم سلیمانی قائل هستم باید بگویم این رویه یک رویه ناصواب است و بر خلاف فرمایش حضرت آقا است.

*برای فرهنگ دفاع مقدس 200هزار شهید داده‌ایم

بهداروند اضافه کرد: این فرهنگ متعلق به این فرماندهان نیست و ملک شخصی آنها هم به شمار نمی‌رود و بابت آن 200هزار نفر از بهترین جوانان این مردم شهید شد‌ه‌اند تا این فرهنگ ماندگار باشد و اکنون می‌بینیم که به عراق، سوریه، لبنان، یمن و اقصی نقاط جهان صادر شده است، پس این فرهنگ یک امر شخصی نیست که انسان بخواهد پرهیز کند تا مبادا ریا نشود.

این رزمنده دوران دفاع مقدس که از جراحات شیمیایی نیز رنج می‌برد، گفت: ثبت خاطرات دفاع مقدس نه تنها یک امر شخصی نیست بلکه یک امر دینی و حسب‌الامری است که باید این وظیفه را فرماندهان گردن بگذارند.

*نویسنده‌ها ثبت خاطرات را بر خود واجب بدانند

وی به نقش نویسندگان در ثبت خاطرات فرماندهان نیز اشاره کرد و گفت: نویسندگان به نسبتی که ارتباط دارند باید به ثبت خاطرات اهتمام کنند و برای خود واجب و فرض آن را تلقی کنند و اجازه ندهند که یک واجب فراموش شده دیگر به جمع واجب‌های فراموش شده ما اضافه شود.

بهداروند در پایان بر ثبت خاطرات رزمندگان تاکید کرد و گفت: این فرماندهان ماندنی نیستند زیرا یا شیمیایی هستند یا جانباز و از پیش ما خواهند رفت و آدم‌های تکرار ناشدنی و بی بدیلی هستند. همه فرماندهان و رزمندگانی که خاطرات خود را بازگو نکردند و رفتند با خود این حرف‌های ناگفته را بردند. حرف‌ها و خاطرات آنها مبنای رفتارهای اجتماعی ما است.